กระบวนการพุทธจิตวิทยาของพระสงฆ์จิตอาสาเพื่อการพัฒนาสังคม
Abstract
กระบวนการพุทธจิตวิทยาของพระสงฆ์จิตอาสาเพื่อการพัฒนาสังคมที่นำเสนอในบทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการของพระอาสาสมัครเพื่อการพัฒนาสังคมจากแนวปฏิบัติที่ดีที่สุดและเพื่อวิเคราะห์กระบวนการทางจิตวิทยาเชิงพุทธของพระอาสาสมัครเพื่อการพัฒนาสังคม การวิจัยเชิงคุณภาพใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกและการศึกษาภาคสนามเพื่อใช้ในการออกแบบการวิจัยเพื่อสังเคราะห์องค์ความรู้ของพระภิกษุอาสาสมัครกลุ่มเป้าหมายเป็นที่เคารพนับถือมากที่สุดและพระสงฆ์ที่เป็นอาสาสมัครเพื่อการพัฒนาสังคม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา และการสร้างข้อสรุปแบบอุปนัย ผลการวิจัยพบว่า 1) แนวปฏิบัติที่ดีที่สุดของพระภิกษุอาสาเริ่มกระบวนการพัฒนาสังคมโดยการทักทายกับชาวพุทธในท้องถิ่น การปฐมนิเทศ การให้กำลังใจความเข้าใจ และการสนับสนุนโดยไม่ต้องร้องขอ สำหรับกระบวนการทางจิตวิทยาของพระสงฆ์ในการพัฒนาสังคมเป็นกระบวนการของการทำงานเพื่อส่งเสริมให้ผู้คนเลิกจากความทุกข์ยาก เข้าใจชีวิต และจัดการความทุกข์ เพื่อสนับสนุนผู้อื่นให้มีชีวิตที่ดีขึ้น โดยสรุปกระบวนการของพระภิกษุที่ปฏิบัติงานจิตอาสาสามารถสรุปได้ 5 ด้าน ได้แก่ 1) กำหนดเป้าหมายของการเป็นพระสงฆ์จิตอาสา 2) คุณลักษณะของพระสงฆ์จิตอาสา 3) เน้นกระบวนการทำงานเพื่อชุมชน 4) มุ่งถ่ายทอดความรู้เพื่อคนอื่น และ 5) สะท้อนคิดผลการปฏิบัติงานจิตอาสา กระบวนการนี้สามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ของการพัฒนาสังคมดังที่ปรากฏในวลี “การพัฒนาผู้อื่นสะท้อนถึงการพัฒนาตนเอง”
Keywords
Full Text:
PDFReferences
คูณ โทขันธ์. (2537). พุทธศาสนากับชีวิตประจำวัน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์โอเดียนสโตร์.
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2543). วาทกรรมการพัฒนา: อำนาจ ความรู้ ความจริง เอกลักษณ์ และความเป็นอื่น. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: วิภาษา.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2543). ทฤษฎีต้นไม้จริยธรรม การวิจัยและการพัฒนาบุคคล. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิยนาถ สรวิสูตร. (2552). แรงจูงใจของผู้นำเยาวชนที่มีจิตอาสาในการทำกิจกรรมเพื่อสังคม: กรณีศึกษาสภาเยาวชนกรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระพยอม กลฺยาโณ. (2540). บทบาทของพระสงฆ์ต่อสังคม. ข่าวสด, 19 กรกฎาคม 2540.
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2527). สถาบันและสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
วิจิตร เกิดวิสิษฐ์. (2533). หนังสือเรียนพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
สุภาพร ทศพะรินทร์. (2556). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมจิตอาสาของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุจังหวัดนนทบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุธาทิพย์ แก้วเกลี้ยง. (2549). การพัฒนาจิตอาสาในแนวพระพุทธศาสนา (สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). นครปฐม : มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุเมธ ตันติเวชกุล. (2548). คำประกอบการบรรยายเรื่องการเสริมสร้างสมรรถนะบุคลากรสายสนับสนุนและช่วยวิชาการด้วยการเรียนรู้ตามรอยพระยุคลบาท เสริมสร้างเมืองไทยใสสะอาด. ม.ป.ท.
สำนักวิชาสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. ม.ป.ป. เอกสารประกอบการสอนรายวิชา GEN1044 จิตวิทยาเพื่อการพัฒนาสังคม. เชียงราย : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
Bandura, Albert. (1977). Social Lerning Theory. New Jersey: Prentice.
Patumsawad, T. (2016). The participation of citizens in building strong communities Case Study Community Don Muang Khong. Rajapark Journal, 10(20), 178-189.
Refbacks
- There are currently no refbacks.